آنروز که آفتابگـردان ها یادشان رفـت بگردنـد به سمت آفتـاب...

هنـوز باد ساقـه ی گنـدم های سبـز را می خشکانـد!

آنـروز که فـریـاد ایـن سـوی پنجـره مانـد و پیچیـد دور دستانـم

و صدایـم آنقدر کـدر شد که هیچـکس نفهـمیـدش...

بغـضی که شکـست حـواسـم را برد تا تویی که در قاب حسم نگنجیـدی

و خاطرات ابریـم روز میلادت را هـم از یاد برد...

تو که آنقدر واضـحی که چلچـله ها هر روز از بر می خوانندت

و خورشیـد برای دیدنـت چشـم هایش را ریـز می کنـد...

پس چـرا همیشه برای گفتنت کـم می آورم و به ضلالیـت نمی رسـم؟

من دیگر از بیهـوده پژمـردن خستـه ام...

بیـا ... بیـا...

تـو می آیـی ، می دانـم ، آخـرین بار که می رفتی شکـوه آمـدنت را وعـده دادی...

به دست های یـخ زده ام نویـد بهـارت را داده ام و به انتـظـار دیـدنت هـزار سال مانـده ام...

آری مـن به انـتـظـار آمـدنت هـزار سـال مانـده ام...!

مسابقه وبلاگ برتر ماه